Ervaring van een afstandsmoeder
Mijn naam is Mirjam
Ik ben geboren in 1964 in Rotterdam en opgegroeid in Vianen. Ik heb een dochter, zij is geboren in 1984. Ik werk en woon in Rotterdam als verzorgende in de thuiszorg.
Ik raakte ongewenst zwanger op mijn negentiende en heb mijn zwangerschap zo lang mogelijk verborgen gehouden door deze te verdringen. Toen het geheim uitkwam wist ik dat ik niet zelf voor mijn baby kon zorgen en heb ik haar afgestaan ter adoptie.
Ik was dus 19 jaar toen ik zwanger raakte en bezig met de opleiding voor verpleegkundige B. Ik had een kamer op het terrein van de opleiding, samen met andere leerling-verpleegkundigen. Toen de zwangerschap ontdekt werd door de huisarts, was ik volgens hem ruim 6 maanden zwanger en toen ben ik doorverwezen naar het Fiom.
Na de bevalling ben ik gestopt met de opleiding onder het mom van overspannen te zijn geraakt, en ben ik weer thuis gaan wonen bij mijn ouders.
Tijdens mijn zwangerschap had ik gesprekken met de maatschappelijk werkster van het Fiom en na mijn zwangerschap gingen deze gesprekken ook door toen ik weer thuis ging wonen. Thuis werd er niet of nauwelijks gesproken over mijn bevalling of wat er was gebeurd, laat staan hoe het voor mij was! Dit was een zeer eenzame en moeilijke periode.
Thuis praatte ik met mijn moeder over de inhoud van de gesprekken met het Fiom.
De maatschappelijk werkster van het Fiom vertelde mij dat ik, als ik dit wilde, contact kon houden met de adoptieouders van mijn dochter en die mogelijkheid heb ik ook gelijk aangepakt.
Zo is er eerst een jarenlange en soms ook frustrerende briefwisseling ontstaan tussen mij en de adoptiemoeder, totdat ik voorstelde dat, als mijn dochter daar behoefte aan had, ze zelf met mij kon gaan schrijven. Toen ze de leeftijd had dat ze dit ook kon, heeft ze dat ook werkelijk gedaan. Dit contact heeft mij veel goed gedaan en rust gegeven, al nam het mijn onverwerkte en weggestopte pijn uit het verleden niet weg.
In de periode tot aan de ontmoeting met mijn dochter heb ik vooral last gehad van deze pijn in de vorm van depressieve klachten, en was ik niet in staat om intieme relaties met anderen aan te gaan en te onderhouden of vorm te geven aan het leven zoals ik dit zelf verlang of hoopte. Al mijn energie ging zitten in overleven, werken, en zoeken naar manieren om verder te komen met mijn weggestopte pijn.
Rond 2000 kwam ik door mijn therapeut in aanraking met de Voorde; een stichting die zich richt op zingeving en groei. Hier heb ik verschillende intensieve trajecten gevolgd waar ik veel zelfkennis en inzichten heb opgedaan waar ik voor de rest van mijn leven veel aan heb gehad. In 2012 ben ik i.v.m. burn-out klachten naar de huisarts gegaan en heb hier mijn verhaal gedaan. Zij heeft mij aangeraden om contact te gaan zoeken met mijn dochter en zo ben ik met de hulp van een Fiom medewerkster gaan werken aan een eerste ontmoeting. We hebben elkaar in 2013 ontmoet en ons contact is goed als we elkaar zien en ik leer nog steeds wat wel of niet werkt in mijn relatie met haar. Het belangrijkste voor mij is dat zij zich gezien en veilig voelt bij mij!
Ik ben vanaf de oprichting van DNA betrokken bij de stichting. Voor mij is het belangrijk dat er een plek is waar wij onze stem mogen laten horen en waar we gezien worden
Ik vind het belangrijk om naar de ontmoetingsdagen te komen omdat je hier andere vrouwen kunt ontmoeten waar je een deel van je pijn in kunt herkennen. Ook al kan een ontmoetingsdag best confronterend of vermoeiend zijn omdat er ook over pijn die is weggestopt wordt gesproken, toch is het altijd de moeite waard om andere vrouwen te zien en te spreken.
De website van de DNA is een laagdrempelige en veilige manier om voor het eerst kennis te maken met de stichting. Je kunt dan, op je eigen tijd, een moment kiezen om de verhalen van andere vrouwen te lezen. Ook vind je op de website informatie en data van de ontmoetingsdagen en wat er in de media speelt op het terrein van afstand en adoptie.
Groetjes van Mirjam