“Schrijnend zijn ze, de ervaringen van de ten minste dertienduizend, veelal minderjarige vrouwen die zwanger raakten en hun kind na de bevalling afstonden. Of beter: móésten afstaan, al was er formeel dan ook geen sprake van dwang. Schuld aan hun harteloze bejegening was niet één bepaalde instantie maar de conservatief-seksistische, door christelijke vrouwenhaat getekende samenleving. Buiten verlichte kring (communisten, feministen, NVSH-leden, socialisten) was ongehuwde zwangerschap een ramp en een schande. Meisjes werden van school gestuurd en zelfs door hun familie verstoten, bijvoorbeeld omdat vader als winkelier vreesde klanten te verliezen.”
“De strafbaarheid van abortus, het verbod op de vrije verkoop van voorbehoedsmiddelen en het ontbreken van uitkeringen en voorzieningen voor ongehuwde moeders waren te wijten aan de politiek. Maar het waren niet de politici die een meisje, zodra ze zichtbaar in verwachting was, naar een instelling verbanden tot ze zonder dikke buik weer fatsoenlijk thuis mocht komen. Dat deden mensen met de macht om morele oordelen en zwaarwegende adviezen uit de spreken over andervrouws levenswandel – ouders, dokters, dominees, maatschappelijk werkers, priesters en psychiaters. Zij bestempelden de zwangeren als zondig, debiel of gestoord.
Het waren eveneens ouders, kerk en hulpverleners die hun wijsmaakten dat afstand doen van hun kind de enige optie was. Voor ‘haar bestwil’ heette dat. In werkelijkheid werd deze meisjes de regie over hun leven ontnomen. “
Lees het hele artikel in De Volkskrant:
Jolanda Withuis
21 – 08 – 2025