Verpleegkundigen en jonge moeders in de Vroedvrouwenschool in Heerlen, waar tot in de jaren zeventig ongehuwde vrouwen onder druk hun baby moesten afstaan. Foto: Collectie Tracé-Limburg, 1953.
In de jaren vijftig tot zeventig werden in Nederland duizenden ongehuwde moeders onder zware druk gezet om afstand te doen van hun kind. Een van hen was Claire, die in 1967 in de Vroedvrouwenschool in Heerlen beviel. De jonge vrouwen kwamen vaak uit strenge katholieke milieus, waar zwangerschap buiten het huwelijk als een schande gold. In de kliniek bevielen ze, maar mochten ze hun kind niet houden.
Journalist Coen Ramaer van De Limburger beschrijft in dit artikel de persoonlijke en maatschappelijke gevolgen van dit beleid. Claire vertelt hoe ze gedwongen werd haar kind af te staan, en hoe dat decennialang een litteken bleef.
Ook Barbalique Peters, zelf afgestaan kind en onderzoeker, komt aan het woord. Ze benadrukt dat de geschiedenis niet alleen over het verleden gaat, maar ook een waarschuwing is voor de toekomst: “Er zitten heel veel elementen in deze geschiedenis waar je voor moet waken dat die terugkomen.”
Dit artikel uit de Limburger schetst een indringend beeld van schaamte, verlies en stil verdriet, maar ook van de groeiende erkenning die deze vrouwen en kinderen vandaag eindelijk krijgen.