Aan DNA,
Ik merk dat ik altijd heel veel last heb van de term ‘afstandsouders’. De reden dat wij afstandsmoeder zijn geworden, ligt bij vrijwel alle afstandsmoeders namelijk in het feit dat wij als jong, onbedoeld (en niet per definitie ongewenst!) zwanger geworden meisje, in de steek zijn gelaten door de verwekker van ons kind! Die nam zijn verantwoordelijkheid niet, waardoor wij er alleen voor kwamen te staan.
De verwekker van mijn dochter heeft na 56 jaar zijn verantwoordelijkheid nog altijd niet genomen! In dat geval vind ik de titel ‘afstandsvader of – ouder’ echt veel te veel eer.
Ik heb mijn verantwoordelijkheid na 23 jaar genomen en sindsdien vormt mijn dochter onderdeel van ons gezin, onze familie en onze vriendenkring. Zij hoort er voor de volle 100% bij! En dat had eigenlijk vanaf haar geboorte zo moeten zijn…
Tot zover een tekst die wat mij betreft zo als ingezonden brief naar de Volkskrant mag, met alleen mijn initialen eronder (naam mag naar de redactie). Maar nog liever mede namens de Stichting DNA, als jullie het ermee eens zijn natuurlijk. Dan krijgt het statement meer kracht.
En dan nog een persoonlijke noot:
Ik zit gewoon te bibberen terwijl ik dit schrijf. Ik, die de geboorte van mijn dochter volledig heb geaccepteerd en ontzettend blij ben dat zij er is. Kun je nagaan hoe het is voor de vrouwen die nog niet zover zijn.
Liefs voor jullie allemaal, want jullie doen ongelooflijk belangrijk werk!
M.v.D.